Met deze woorden vat Marijn Sonneveldt kort samen wat haar alweer drie jaar geleden heeft doen besluiten om actief te worden binnen onze vereniging. Waarschijnlijk zullen veel vrijwilligers zich daarin herkennen: de behoefte om iets terug te doen. Maar in het geval van Marijn doet ze zichzelf met deze ‘voor wat, hoort-wat’-logica toch tekort. Want het gaat hier niet om een gemiddelde vrijwilligersfunctie. Benieuwd naar wat haar rol is?

Met deze introductie van Marijn en haar vrijwilligersrol zou het beeld kunnen ontstaan dat dit dan dus wel een zware functie moet zijn, die veel tijd vergt om deze goed in te vullen. Nou, dat klopt wel een beetje. Al zal Marijn dat zelf nooit zo zeggen. Die ziet het gewoon als ‘haar steentje bijdragen’, ook al heeft het in dit geval meer weg van een hunebed. Oftewel: bij uitstek weer een ideale kandidaat voor ons ‘Op de middenstip’-interview.

Waar die rol dan uit bestaat? Ook daarin is Marijn kort en krachtig: ‘je moet regelen dat het juiste team op het juiste veld staat, met de juiste trainer, op de juiste tijd.’ Maar ook hier zit de ‘understatement’ weer in de eenvoud van haar beschrijving. Na even doorvragen, licht Marijn haar taken nader toe. ‘Als trainingscoördinator heb je als hoofdtaak om de trainingen voor de jeugd en senioren in te vullen; twee trainingen per team, voor ruim 30 teams. Eind juni moet het schema klaar zijn. Totaal werken we met zo’n 35 trainers. Naast een aantal externe, professionele trainers, komen zij meestal uit onze oudere jeugdteams (16+). Het verloop onder deze laatste groep is echter vrij groot, in verband met eindexamens, studie, stage, vertrek naar het buitenland, etc. Het is dan ook ieder seizoen eerst de uitdaging om weer voldoende trainers te vinden. Daarnaast hebben alle trainers natuurlijk hun eigen (beperkte) beschikbaarheid en wensen; daar probeer ik altijd zo goed mogelijk op aan te sluiten’, aldus Marijn. Om vervolgens weer met een heerlijke vereenvoudiging van de werkelijkheid af te sluiten: ‘Het is dus even puzzelen!’

‘Het geeft me een kik om te zien dat, na maanden van bellen, appen, indelen en puzzelen, in september alle teams een trainer hebben, de trainingen plaatsvinden en alles loopt!’ Na de zomer is ze nog bezig met de contracten en de VOG’s (Verklaring omtrent Gedrag) van trainers. Marijn gaat gedurende het seizoen ook regelmatig even kijken op de club, om te zien hoe het gaat met ‘haar trainers’. ‘Ik vind het ongelofelijk leuk om al die enthousiaste trainers met hun teams aan het werk te zien, te horen hoe het met ze gaat en te zien dat het goed loopt. En ja, de ‘high fives’ en ‘hugs’ op het veld die je krijgt, … het houdt je wel jong!’. Met een grote glimlach: ‘ … of klink ik nu heel oud?’

Naast de voldoening die het haar duidelijk brengt, is ook de ongelofelijke professionaliteit waarmee Marijn haar rol benadert opvallend. Haar devies is duidelijk: ‘Geen half werk, het moet goed!’. Dat blijkt ook volledig terug te komen in haar carrièrepad. Of het nu was bij de Jaarbeurs, waar ze ook haar plezier haalde uit het samenbrengen van bezoekers en exposanten, of om de 10 jaar als programmamanager en uiteindelijk directeur bij Universiteit Nyenrode, waar ze verantwoordelijk was voor de ‘degree’-programma’s: ‘Zaken moeten gewoon goed lopen’. De afgelopen jaren heeft ze als zelfstandige gewerkt. ‘Doordat ik zelf mijn opdrachten kon kiezen, gaf me dat ook de vrijheid om een wat zwaardere vrijwilligersrol op me te nemen. Anders zou ik het niet kunnen doen op de manier waarop ik dit de afgelopen jaren heb gedaan.’

‘Als trainingscoördinator is je rol naar buiten toe misschien niet altijd direct heel zichtbaar, maar binnen de club zijn er juist heel veel mensen waar je mee samenwerkt. Daar beleef ik ook veel plezier aan. Het is uiteindelijk een gezamenlijke job om ervoor te zorgen dat er trainers zijn.’ Zo werkt ze bijvoorbeeld nauw samen met de Technisch coördinator (Pim Oosterwaal), de Technisch manager van de EF (Hans Oostindie), met het huidige Bestuurslid Technische Commissie (Eef Gorter) én de vrijwilligerscoördinator (Dorthea van Es), die de bijdragen voor de interne vrijwilligers verzorgt. Daarnaast is er natuurlijk contact met de Categorieleiders en de trainers. ‘Je bouwt een band op met elkaar en samen ben je bezig met hetzelfde doel: om alle teams goede trainingen te geven en zo bij te dragen aan de kwaliteit en het spelplezier van onze jeugd.’ Als je Marijn vraagt waar ze trots op is, dan hoeft ze ook niet lang na te denken: ‘Op al onze trainers. Die komen maar liefst 25 weken per jaar, veelal naast hun eigen trainingen, 1 tot 2 keer per week naar de club, om hun ervaring en kennis te delen. Dát vind ik super!’

De afgelopen drie jaar heeft Marijn haar rol met volle overgave ingevuld. Ja, er is tijd in gaan zitten, maar ze heeft er ook ongelofelijk veel energie uitgehaald. Het blijft toch ook haar eigen club, waar ze in haar jeugd t/m meisjes A1 heeft gehockeyd, totdat ze in Utrecht ging studeren. Met haar drie hockeyende kinderen (Toon in de C, Maud in de D en Gijs in de E) én haar hockeyende man (Koen, Heren B), vond ze dat ze ‘wel iets terug mocht doen’ … Je kan wel stellen dat dat gelukt is. Wél geeft ze aan dat ze het nog één keer wil doen, voor seizoen 2019-2020, om dan het stokje over te geven aan iemand anders. Mooie kans voor een andere ouder, om in het voorjaar samen met Marijn al even in de coulissen warm te lopen voor deze bijzondere rol binnen onze vereniging. ‘Dat kan natuurlijk ook prima al vanaf één hockeyende zoon of dochter, als je het maar leuk vindt om veel contact te hebben met jonge mensen, te puzzelen en te organiseren!’